''Voorpret''

Elke reis begint met voorpret. Althans, dat is het idee. Voorpret is meestal de grootste pret en duurt langer dan de hele reis bij elkaar en is daarom ook onmisbaar voor een geslaagde trip.

Mijn voorpret begon bijna een jaar geleden, toen de plannetjes zich gingen vormen in mijn onderbewust zijn; de eerste echte mailtjes zijn in oktober de deur uit gegaan en velen zouden nog volgen. Tientallen mailtjes naar de mensen die reageerden, veelvouden daarvan naar hen die dat niet deden, om maar alles te regelen om hier te komen. Mocht ik wel studeren op deze universiteit, hoe moest ik dat regelen, zou ik misschien geld krijgen, wie kan me helpen, waar vind ik onderdak? Dit soort vragen zijn in de loop van de tijd min of meer beantwoord.

Geld en hulp hoefde ik niet te verwachten, zo bleek al snel. Onderdak... Dat heb ik nu voor een week, dankzij een vriendelijke vreemde, inschrijving voor de universiteit moet ik nog face-to-face afhandelen - dankzij de heerlijke Franse bureaucratie. Klein voorbeeldje: mij werd gevraagd: waar heb je je diploma gehaald? Waar kom je vandaan? Waar woon je? Watvoor paspoort heb je? Ik: Nederland! Nederlands! Vervolgens: oké, is goed, geen probleem. Even later in de vragenlijst moet je een nummer invullen, een Numéro INE, hetwelk is, overgezet zijnde, een nummer dat je ontvangt wanneer je als Franse een Franse middelbare school hebt afgemaakt en zonder dit nummer, kun je niks ...

Maar nu ben ik hier, met dank aan de mensen die me aanspoorden te blijven proberen, te blijven zoeken en ervoor te blijven gaan!

De reis ging goed, al was het erg vermoeiend om van acht uur 's avonds tot kwart over tien 's morgens in een bus door te brengen, vervolgens nog twee uur te wachten op de trein en dan nog twee en een half uur in de trein te zitten. Ook toen waren we er nog niet: Etienne, de vriendelijke vreemde, bleek aan het werk te zijn, of ik even langs kon komen. Dus na naar zijn huis gelopen te zijn (20 min), naar zijn werk (15 min) en terug (idem), met koffers ter waarde van misschien wel 40 of 50 kilo was ik aardig versleten. Maar hoe heerlijk is het dan om het rijk alleen te hebben in een vreemd huis! Lekker te douchen, de wificode (die trouwens langer is dan enige die ik ooit gezien heb! Het wachtwoord is dertig tekens lang..) op te zoeken en me dan thuis te voelen..