Ik draag de Bretonse streep en ik ken Bretonse muziek, ik eet crêpes en ik eet stokbrood. Ik eet patat soms met een vork (sorry, ik schaam me diep) en ik eet weinig gekookte aardappels meer. Aardig ingeburgerd zou je denken! Toch huist in mij nog de Nederlander, de Hollander, de Rotterdammer.

Eten na achten is aan mij niet besteed, evenmin als lunchen buiten de deur. Wijn hoef ik niet en kaas laat ik ook liever staan. Een rijbewijs heb ik niet, laat staan een auto en een alcoholist ben ik nog lange niet.

Ik eet liever op Hollandse tijden en tussen de middag eet ik gewoon brood, lekker goedkoop. Ik loop overal heen en ben nog steeds op zoek naar een fiets. Ik huppel vrolijk met mijn gele Jumboboodschappentas naar de winkel, waar ik graag de goedkoopste dingen vandaan haal.

Van de week heb ik mijn eigen heerlijke appeltaart gebakken, zoals thuis, en ook kreeg ik via de post heerlijke drop! Ik bak pannenkoeken op z'n tijd, die vullen tenminste, die crêpes zijn veel te dun. Nadeel is dat ik geen stroop heb. Ik drink melk, elke dag. Nadeel is dat ik enkel gepasteuriseerde melk heb. Patatdag heb ik ook weer ingevoerd, alleen dan met ovenpatat.

Mijn hart springt op wanneer ik in de supermarkt iets zie wat er ook in het Nederlands op staat.. Wanneer ik Nederlandse muziek hoor. (Degenen die Facebook hebben weten alleen dat dit na het horen van de tekst weer gauw over is.) En ook wanneer in college de docent mij vraagt wat het Nederlandse woord voor iets is, omdat dat er vast op lijkt, wat soms ook waar blijkt te zijn zoals het Bretonse woord 'bragoù', wat ons woord 'broek' is. Wanneer ik überhaupt al mensen Duits hoor praten denk ik al: Oo! Dat is bijna Nederlands!

M'n stroopwafels zijn allang op en kruidnoten heb ik nog niet gezien. Zwarte Piet heeft Brest overgeslagen (al ligt het wel op de route...) en Nederlands praten kan ook niet zo veel. Het lot van een Nederlander in den vreemde: ondanks al het leuke, trekt het thuis toch wel hard.